22 grudnia występuje zjawisko przesilenia zimowego. Już dla wielu kultur starożytnych, niezwykły czas przesilenia zimowego, był okazją do świętowania „odrodzenia się słońca”- zwycięstwa światła nad ciemnością.
      Właśnie w trakcie tej najdłuższej w roku nocy, rozpoczyna się zima. Ciesząca się złą sławą pora kojarzona z chłodem, mrokiem ale też z regeneracją i odpoczynkiem. Pora przesycona bogatą symboliką snu. Zimą, krajobraz zastyga, staje się pozornie martwy. Bezlistne drzewa ujawniają swoje niesamowite struktury, przywodzące niemal „podskórne” skojarzenia. Wszelkie formy życia zdają się chować w ziemi. Rozpoczyna się czas oczekiwania.
      Wraz z grupą zaproszonych do projektu artystów, planujemy wniknąć w strukturę lasu tworząc instalacje będące autorskim komentarzem dotyczącym relacji łączących człowieka ze światem przyrody. Z jednej strony chcemy podkreślić niezaprzeczalny fakt przynależności ciała ludzkiego, po brzegi wypełnionego analogiami do zewnętrznego świata przyrody. Z drugiej zaś spróbujemy zatrzeć granice budujące hierarchie pomiędzy światami ludzi, zwierząt i roślin.
      Formy będące „ ramami” instalacji inspirowane prowincjonalną architekturą sakralną, wytyczą szlak nocnej podróży przez las. Celowe podobieństwo obiektów do przydrożnych kapliczek, ma na celu uwydatnienie sfery sacrum w ciepłym, kameralnym, wyzbytym patosu wcieleniu. Jednym z wątków projektu „Opowieści niesamowite”, jest inne spojrzenie na zagadnienie ekologii. Postaramy się bez demagogicznego tonu, bez zbędnej narracji, wywołać poczucie związku odbiorcy z przestrzenią lasu. Broniąc tezy, że „natura objawia nam w rzeczach zwykłych, parabole rzeczy głębokich”, postaramy się stworzyć możliwość intuicyjnego dopasowania się do przestrzeni przyrody w kontekście wydarzenia artystycznego.